W historii kalif był określany jako następca Mahometa, a więc przywódca muzułmańskiej społeczności i to się łączyło z władzą polityczną. Sułtan osmański był kalifem, kalifat posiadały konkretne dynastie (Ummajadzi, Abbasydzi). Ummajadzi byli na początku kalifami w całym państwie, jednak potem już tylko w Hiszpanii (kalifat Kordoby). Abbasydzi, którzy zdetronizowali Ummajadów na obszarze Bliskiego Wschodu mieli zwierzchność nad tzw. kalifatem bagdzadzkim. W komentarzu pod tekstem pana. Budzisza napisałem, że Putin powiedział, że prawosławie jest bardziej podobne do islamu niż katolicyzm. I miał w dużej mierze racje. Kalif był czymś na wzór cesarza bizantyńskiego, czy cara Moskwy - autokratą i jednoczesną głową muzułmańskiej wspólnoty. 

W islamie za kwestie wydawania opinii politycznych i społecznych odpowiedzialni są mufti z wielkimi mufti danych ośrodków (m.in. Egipt, Jerozolima, Arabia Saudyjska. To oni wydają fatwy. Imam z kolei w teorii przewodzi modłom piątkowym, ale imamowie skupiają coraz większą siłę polityczną, szczególnie kiedy łączą w sobie charyzmat z wykształceniem w prawie islamskim. Pamiętać musimy, że w świecie islamskim obecnie nie ma żadnego kalifatu. Kalifat ISIS był organizacją militarną i łupieską i tylko rościł sobie pretensje do tego, ale nie zdołał przekuć w trwałą strukturę państwową. Nie ma kalifatu w rozumieniu feudalnym, nie ma też w rozumieniu islamistycznej demokracji z jakąś figurą na czele. Ja bym spojrzał na to tak, że tu jest pewna, choć niepełna korelacja z Żydami. Żydzi mieli kiedyś monarchię, nawet tą zależną od obcych państw i mieli Świątynię. Później jednak to stracili i powstały wspólnoty judaistyczne, którymi rządzili rabini - znawcy prawa. W islamie nie ma już żadnej monarchii islamskiej w rozumieniu religijnego przewodnictwa, nigdy nie było świątynii, więc i tutaj zarysowuje się, tak jak w judaiźmie, dyktatura imamów - dyktatura znawców prawa, gdyż obecne państwa arabskie są wątłej jakości doktrynalnej lub politycznej. Analogia między imamami, a rabinami jest trochę uproszczona, ale moim zdaniem nie na tyle, żeby nie zachowywała swojego podstawowego sensu.

Tak jest. Jak Herbert Samuel był wysokim komisarzem Palestyny to mianował Al-Husajniego na wlk. muftiego Jerozolimy, dyktatorzy mianują wielkich muftich Egiptu, Saudowie wielkich muftich Arabii Saudyjskiej. I tak dalej.

A ja się zastanawiam czy warto zgłębiać tych imamów :)

Czy nie lepiej po prostu iść tropem pieniądza? W naszej kulturze państwo, religia czy nauka są przynajmniej w teorii odseparowane. Możemy sobie pozwolić na pewne filozofowanie, szukać jakichś sporów doktrynalnych. Jednak w świecie Islamu nie można chyba tak łatwo odeparować tych rzeczy. Przykład Kataru jest zresztą znamienny. To ziemski interes narzuca ostatecznie religijną wykładnię. Religia właściwie z definicji służy jedynie manipulacji czy też kontroli tłumu. Władza wyznacza muftiego czy też wspiera bratnich imamów. Działa to też w drugą stronę oczywiście: opozycja musi posługiwać się analogicznymi metodami. Tylko czy ktokolwiek tam z ludzi władzy bierze na serio, choćby na ćwierserio doktrynę religijną, zastanawia się nad problemami podnoszonymi przez imamów? Czy też w istocie sprawa jest prosta: Chodzi jedynie o jakiś pretekst, jakąś różnicę, dzięki której można szukać poparcia tłumu? Przy czym być może nawet ta idea, religijna wykładnia nie ma większego znaczenia a po prostu charyzma liderów, imamów, ich kontakty z wpływowymi klanami umożliwiającymi werbunek zwolenników, obecność w mediach czyli właśnie znajdujący się na końcu pieniądz a reszta jest takim rytuałem, który tam ma miejsce w meczetach a u nas w TV szołach?

Ten centralnie sterowany świat Islamu zwłaszcza wydaje się być podatny na blask złota. Przecież Bliski Wschód to jeszcze niedawano była bida z nędzą. Wszystko zmieniła ropa. Przewaga tych, którzy dorwali się do strumienia pieniędzy na resztą była ogromna! Kto im się mógł oprzeć? Jakie zmiany w mentalności miały miejsce?

No i właśnie. Może autor się wypowie. Czy w Islamie można się oprzeć pieniądzowi? Czy bogactwo może być piętnowane? Czy jakiś imam powinien mieć opory przed przyjmowaniem kasy? Przed uprawianiem propagandy za kasę? Podczas gdy sponsorzy są przecież wszyscy tacy religijni i np. piją alkohol dopiero gdy Allah nie widzi, zasunąwszy zasłony w oknach?  (nie wiem na ile to jest prawda ale byłem ostatnio na mieszanym Turecko-Polskim weselu i ci Turcy byli baaaardzo elastyczni w tej kwestii :) ) Jak się wydaje w Islamie łatwo o pozory a to oznaczałoby  że każdy sponsor jest zasadniczo ok, że kasa jest głównym inspiratorem wszelkiej islamskiej myśli... Kasa i Interes.

A takie instytucje jak Katar z jej Al-Jazeera TV byłyby jedynie centralnym ośrodkiem kontroli. Ha! Czyż nie czymś w rodzaju Kalifatu właśnie? Który kiedy trzeba powołuje do życia Bractwo Muzułmańskie mające przywracać do porządku „nieprawowiernych”? Czyli tych, którym się zwidziało że są ponad Kalifat? Podczas kiedy to Kalifat zarządza strumieniam kasy powstającej z ropy i gazu. A którym to kalifatem zarządzają z kolei ci którzy mają tam ogromną bazę wojskową... I którzy ostatnio doszli do wniosku że Kalifat i jego wpływy za bardzo kłuły po oczach i by Arabom nie zaczęły się lęgnąć niepotrzebne myśli to postanowili go troszkę usunąć w cień.

A imamowie jak zawsze jedynie realizują wyznaczone zadania z zaangażowaniem proporcjonalnym do dopływu pieniądza :)

Żaden imam nie ma oporów przy przyjmowaniu kasy, przecież nawet w tym tekście o tym piszę. Kardawi siedzi w banku katarskim. W ogóle o bankowości islamskiej i podejściu do pieniądza jest świetna notka na angielskiej wiki.

https://en.wikipedia.org/wiki/Islamic_banking_and_finance

Bractwo Muzułmańskie powstało w brytyjskich koszarach. Katar korzysta teraz z globalnych kontaktów Braci.

Kalifat musi mieć przede wszystkim uznanie wśród wiernych muzułmanów, wysokich ulemów i mniejszych ośrodków. Kiedy upadł kalifat Turecki, brytyjczycy próbowali powołać sterowany przez siebie kalifat szarifa Mekki, ale to się nie udało, bo mekkańskich Haszymitów pogonili w latach 20stych Saudowie. 

To jest troszkę bardziej złożone. Tutaj przypominam swój starszy tekst

http://maciej-cielecki.szkolanawigatorow.pl/arabska-szwajcaria-i-szyicki-powrot-na-szlaki-handlowe

Katar jest bardziej obrotny w świecie niż Saudowie. Dzięki sojuszowi z Bractwem, kasie i mediom ma duży impakt na świat islamski. Nie możemy go jednak nazwać kalifatem, a to dlatego, że zachodnie mocarstwa włożyły bardzo dużo wysiłku i pieniędzy, żeby władzę w krajach arabskich zdesakralizować. Tak poprzez wspieranie świeckich ideologii jak również idących obok nich ruchów politycznych. Chodziło o przerwanie ciągłości sukcesyjnej idącej od samego Mahometa. Nawet jeżeli przez wieki kolejne dynastie miały wątłe podstawy do sukcesji po nim, to jednak był to mocny charyzmat. Teraz żaden reżim w tym katarski nie ma takiego charyzmatu. O doktrynach i charyzmatach dużo pisze coryllus. Wystarczy powiedzieć, że są one bardzo ważne. Brytyjczycy próbowali montować swój kalifat  po obaleniu Osmanów. Amerykanie nie mieli zamiaru tego robić. Działali celowo, po to, żeby zabezpieczyć swoje kluczowe interesy naftowe. Inna sprawa, że inne reżimy bliskowschodnie nie wesprą roszczeń bin Thanich do bycia kalifami. W zasadzie nikt ich nie popiera a mnóstwo krajów pozrywało z nimi stosunki dyplomatyczne.

Pisałem o tym wcześniej, że Turcja wspiera Katar

Erdogan sympatyzuje z Bractwem. 

A tutaj taka historia z zeszłego roku.

https://businessinsider.com.pl/finanse/kryzys-w-turcji-umowa-z-katarem/7l3cg85

Sojusz na linii Bractwo, Turcja i Katar to jest rzeczywiście mocny skład. Turcy dali Katarowi uzbrojenie, Ci zaś stabilizują ich walutę. Bractwo jest siecią kontaktów. Ma bardzo duże wejście choćby w Niemczech, gdzie mamy nieprzebrane ilości Turków.