W dobie islamskiej nawałnicy jaka przetacza się teraz przez Wielką Brytanię, Francję oraz Niemcy, jakoś ciszej pobrzmiewają echa newsów dotyczących ekspansji religii mahometańskiej na Półwyspie Iberyjskim. A przecież to tam w 2004 roku doszło do drugiego po World Trade Center, zamachu przeprowadzonego przez globalnych dżihadystów. Zamach ten w tamtym czasie uchodził za zuchwały, choć gdyby miał miejsce dzisiaj, byłby zaledwie jednym spośród wielu aktów terroru o których bez przerwy słyszymy.

 

Żeby co nieco się dowiedzieć na temat problemu islamskiego w królestwie Filipa VI przeżuwam ostatnio książeczkę „Życie codzienne muzułmanów w Madrycie” Magdaleny Nowaczek-Walczak. Autorka spędziwszy dwa lata w Hiszpanii próbuje dać w niej przekrojowy obraz życia muzułmańskich imigrantów w hiszpańskiej stolicy. Praca została wydana w 2012 r roku – 8 lat po bombardowaniu madryckiego metra i tuż przed utworzeniem Kalifatu w Iraku. Można więc powiedzieć, że powstawała w okresie poprzedzającym przyspieszenie konfliktu islamsko-europejskiego jakiego jesteśmy świadkami od momentu eksplozji tzw. Arabskiej Wiosny. Jest też pomimo różnych lewicowych zwichnięć (padające sformułowania o wykluczeniu społecznym i dyskryminacji) dosyć ciekawie napisana.

 

Przyglądając się problemowi napływu muzułmanów do Hiszpanii uderza nas przede wszystkim różnorodność narodowa imigrantów. Przeważają oczywiście sąsiedzi z Maroka, ale jest tam też dużo przybyszów z Sudanu, Senegalu, Pakistanu, Bangladeszu, Palestyny, Syrii, Algierii czy Mali. Wywiady przeprowadzone przez Nowaczek-Walczak pokazują, że większość z nich przyjechała na Półwysep w poszukiwaniu zatrudnienia i cierpi na różne boleści z tytułu bycia imigrantem. Okazuje się bowiem, że administracja centralna w Madrycie stworzyła skomplikowany system przyjmowania islamskiej siły roboczej, obstalowany szeregiem warunków towarzyszących otrzymaniu pozwolenia na pracę i jednocześnie wymuszający daleko idącą asymilację mahometan, polegającą na nauce języka, historii oraz kultury Hiszpanii. Imigranci często skarżą się na to, że są ciągle nawiedzani przez urzędników sprawdzających ich postępy asymilacyjne. Ta uciążliwa procedura jest niezmienna i miała miejsce nawet w czasach rządu ultralewicowego Zapatero, co było podyktowane jego reakcją na zamach z 2004 roku.

 

W książce ciekawostek jest co niemiara. Dowiadujemy się z niej, że Hiszpania już od dawna boryka się z plagą emigrantów ekonomicznych przybywających na Półwysep w pontonach i na łodziach. U progu obecnego 10-lecia wzrosła też ilość muzułmańskich konwertytów, którzy przeszli na islam z katolicyzmu. Dzieje się tak rzekomo ze względu na kompromitację Kościoła, który zbratał się z reżimem Franco. Mnie jednak najbardziej zainteresowała kwestia organizacji zrzeszających przybyłych muzułmanów. Przynajmniej do 2012 roku istniały dwie instytucje rywalizujące o prymat w kierownictwie nad niejednorodną muzułmańską diasporą. Jest to Federacion Espaniola de Entidades Religiosas Islamicas (FEERI) oraz Union de Comunidades Islamicas de Espana (UCIDE). Obie organizacje, mimo że zrzeszone w jeden organ Comision Islamica de Espana, nie przepadają za sobą. FEERI przez wiele lat postrzegane było jako agentura marokańska. Według służb bezpieczeństwa, ale też samych muzułmanów instytucja ta służy jako narzędzie w ręku króla Mohammada VI, próbującego rozprzestrzeniać w Hiszpanii islam w wersji malikickiej. Przez to też do federacji zapisanych było zaledwie 8 procent całej społeczności.

 

Trochę lepiej stały notowania UCIDE, obejmującej swoją pieczą 58 procent wyznawców islamu. Jednakże w opinii zwykłych muzułmanów obie instytucje są zainteresowane przede wszystkim zwalczaniem siebie nawzajem. Nie interesuje je zażegnywanie podziałów etnicznych wśród diaspory, poprawa bytu jej członków, nie mówiąc już o jakiejkolwiek emancypacji. Co prawda UCIDE łączono z Bractwem Muzułmańskim a przynależący do FEERI madrycki meczet M30 zbudowali Saudowie, ale nawet te afiliacje z potężnymi grupami lobbującymi za islamizacją Europy nie doprowadziły do przełamania bezwładu w muzułmańskich instytucjach.

 

Nie powinno więc dziwić, że ISIS dostrzegło wśród hiszpańskich wyznawców islamu żyzną glebę dla swojej działalności. Wszak wyrwany z korzeniami, niejednorodny element napływowy stanowi piękną pożywkę do radykalizacji. Prasa co i rusz donosi o walce z rządu z tajnymi komórkami PI. Walka ta uznawana jest za dosyć skuteczną. Hiszpanie są całkowicie pozbawieni jakiejkolwiek polit-poprawnej litości, nawet w obliczu swojej kompletnej laicyzacji.

 

http://wpolityce.pl/swiat/329706-hiszpania-walczy-z-islamskim-radykalizmem-policja-z-wladzami-wspolnot-muzulmanskich-wkroczyla-do-meczetow

 

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/hiszpania-przejeto-20-tys-mundurow-dla-dzihadystow,624479.html

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/hiszpania-wspieral-isis-aresztowany/7b7fjf

https://euroislam.pl/tag/hiszpania/

 

Wydaje mi się, że żeby zrozumieć bezwzględność centrali w Madrycie nie możemy pominąć jednego szalenie ważnego faktu. Otóż w 2014 roku parlament hiszpański wydał ustawę, w której nazwał wyrzucenie z sefardyjskich Żydów z Hiszpanii „historycznym błędem”. W ramach rekompensaty szacuje się że około 3,5 milionów przedstawicieli Narodu Wybranego będzie mogło ubiegać się o podwójne obywatelstwo i powrót na Półwysep Iberyjski. Kiedy ustawa została przepchnięta, od razu podniosły się również głosy środowisk muzułmańskich z Maroka reprezentujących potomków morysków – muzułmanów nawróconych po 1492 roku na katolicyzm. Jak wiemy z historii moryskowie byli krnąbrni wobec hiszpańskiego tronu i uznawani przez katolickich monarchów za piątą kolumnę. Doprowadziło to do ich ostatecznego wygnania przez Filipa III w 1609 roku. Teraz jednak marokańska L'Association pour la Mémoire des Andalous oskarża Hiszpanię o stosowanie podwójnych standardów. Jeżeli Żydzi mają prawo do powrotu to muzułmanie również! Szef organizacji Najib Loubaris szacował, że około 600 rodzin mogłoby się ubiegać o podwójne obywatelstwo., podkreślając przy tym, że rehabilitacja miałaby mieć przede wszystkim wymiar symboliczny. Czy tak jednak by było w rzeczywistości?

 

http://www.pch24.pl/hiszpania--muzulmanie-chca-takiego-samego-prawa-do-obywatelstwa-jak--zydzi,21296,i.html

 

https://www.theguardian.com/world/2014/feb/24/spain-sephardic-jews-islam-muslim

 

Rząd hiszpański wraz z regionalnymi władzami nie chcą pójść na tą ugodę. Tak było w 2006 roku kiedy autonomiczny parlament Andaluzji odrzucił propozycję lewicowych polityków. I nie chodzi tutaj tylko o moralną słuszność wypędzenia muzułmanów w XVII wieku. Patrząc na klanową strukturę społeczeństwa muzułmańskiego i to, że islamskie rody są w istocie olbrzymimi międzynarodowymi mafiami, te 600 rodzin byłoby zaledwie forpocztą fali jaka zalałaby Półwysep Iberyjski. Fala ta zostałaby dodatkowo wzmocniona o element doktrynalny. Maurowie przebywali w Hiszpanii od 711 roku aż po XVI wiek. Zostawili na niej niezatarte piętno, ale też po dziś dzień uznają ją za utracony klejnot w koronie cywilizacji islamu. Z rozrzewnieniem wspominają Al-Andalus – krainę nauki, kultury i dobrobytu gospodarczego. To trochę tak jak my wspominamy utracone Kresy. Dla muzułmanów Kordoba i Grenada są tym czym dla nas Lwów czy Wilno.

 

Kiedy pisałem swoją książkę o imamach, zetknąłem się z pojęciem Al-Andalus, jako jednego z wytrychów mających uzasadniać globalny dżihad przeciwko niewiernym. Ojciec chrzestny Al-Kaidy, Abdullah Azzam ubolewał w latach 80. że to właśnie niezgoda wewnętrzna hiszpańskich emirów doprowadziła do upadku tamtejszej ummy. Wątek tragedii Al-Andalus podjął także Osama Bin Laden w swoim przemówieniu z 7 października 2001 roku. Nic więc dziwnego, że również Państwo Islamskie w swojej narracji propagandowej odgraża się, że odbije Hiszpanię z rąk niewiernych.

 

https://www.gatestoneinstitute.org/4616/islamic-state-spain

 

Walka rządu z radykalnym islamizmem to starcie o być albo nie być Hiszpanii. Przeciwko Madrytowi wciąż jednak jątrzy separatystyczna Katalonia. Dla katalońskich partii politycznych nawałnica islamska jawi się jako szansa na rozwalenie madryckiej centrali. Wielu Katalończyków popiera przyjmowanie imigrantów, a środowiska muzułmańskie przyznały, że w zamian za wspieranie północnego separatyzmu, obiecano im, że będą mogły liczyć na powstanie gigantycznego meczetu w Barcelonie. Do akcji włączył się Katar, który rywalizuje z Arabią Saudyjską w kwestii finansowania islamu w Europie. Katarczycy, którzy już od 2013 roku poprzez swoje linie lotnicze sponsorują piłkarski klub FC Barcelona, zaproponowali sfinansowanie powstania meczetu w miejscu areny walk byków. Przeciwko tej inicjatywie są jednak katalońskie środowiska prawicowe.

 

https://www.gatestoneinstitute.org/4581/barcelona-mega-mosque

https://euroislam.pl/nie-dla-meczetu-giganta-w-barcelonie/

https://euroislam.pl/katar-w-barcelonie/

https://www.moroccoworldnews.com/2014/06/133694/qatar-offers-to-convert-barcelonas-bullfighting-arena-into-a-mosque/

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/hiszpania-w-barcelonie-wielka-manifestacja-poparcia-dla-uchodzcow,716686.html

http://www.cbsnews.com/news/spain-arrests-isis-terror-raids-barcelona-brussels-france-attacks/

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/barcelona-19-latka-werbowala-do-isis/ghd4flq

 

Jak więc widać, Hiszpania, która zaparła się swoich katolickich korzeni walczy na śmierć i życie z zewnętrznym najeźdźcą oraz z tendencjami odśrodkowymi. Postępująca lewicowość przeżera społeczeństwo i sprawia że coraz więcej Hiszpanów nawraca się na islam. Niedawno też Real Madryt usunął krzyż ze swoich gadżetów promocyjnych, sprzedawanych w państwach Półwyspu Arabskiego. Okazuje się zatem, że determinacja służb oraz instytucji państwowych może nie wystarczać, gdyż według podręcznikowych założeń, nowoczesna islamizacja ma postępować od dołu i poprzez opanowanie administracji oraz organów państwowych przejąć władzę dla religii Mahometa. Niestety, bez odpowiedniej duchowości nie przeciwstawi się jej żaden aparat represji.

 

 

---

tagi: islam  madryt  barcelona  isis  hiszpania  maroko  fundamentalizm  katalonia  andalus  andaluzja 

	mc
	5 czerwca 2017 11:15

19     2229    5 zaloguj sie by polubić